biraz daha kal da düşün yeniden..
sorsanız böyle bir şarkıcı olduğunu bile bilmezdim aslında ama sabah sabah aklıma geldi,
insanın içinde kendisinin bilmediği bir hafıza var.
ama bu yalnızlığa dokunmak, bir insanın kalbine dokunmak bunlar iz bırakan şeyler...
sarılıp sarmalandığımızda küçücük kalıyoruz değil mi?
kolay olmuyor işte, büyüdükçe...hep biraz daha sarılıp sarmalanmak istiyoruz...
yalnızlığa dokunmaksa bambaşka...
küçükken kendi küçük dünyada yalnızlık hiç yokmuş gibi. Hatta bazen insan kendi çocukluğunun ne kadar kötü olduğunu bile çocukken anlamıyor. Yalnızlık büyüdükçe farkına varılan bir şey ve bunun acısına dokunan biri, bunu anlayan biri çıktığında hele kendi yalnızlığının acısını gösteren birini bulduğumuzda vazgeçilmez oluyor. " olursa bu bir olay"
Biz cevap istemiyoruz, çözüm istemiyouz." biraz anla ne demek istediğimi" anlaşılmak istiyoruz.
Kalıp düşünmeyi hiç yapamadık ama, ayrı kalmak korkutucu bir şey adeta...kalıp düşünmek ayrıldıktan sonra olan bir şey ve biz anlaşarak değil sevişerek barışıyoruz...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder