Şimdi oturup eski bi ilişkiye bakmak gerektiğinde- hani bazen arkadaş kalınır ama kalınmak istenmez- onun doğum günüdür mesela, kutlamak gerekir.Kutlasan artık o hayatla da o adamla da bağların kopmuştur bir kez, yeniden yeniden o acıları zombileştirmenin alemi yok, ama aramazsan sanki çok kötü bir insan konumuna düşeceksin.
sonra durup dururken aklıma sevdanın bu şarkısı geldi. içime işlerken farkına varmamışım, sana bittiğimden kendime kalmamışım. İnsan yaşarken bir ilişkinin ne kadar tüketebileceğini çok fark etmeyebiliyor. Sanki mutlusun gibi, çok ilgili gibi, daha iyisi olamaz gibi...Ama aslında hep gibi, hiçbir şey aslında öyle değil. Bir gün başka biri size başka bir şey yaşattığında kafanıza düşen yıldırımlar vardır. İçime işlerken....Ben sevgililik böyle olurdum sanırdım dedirten anlar. Kafanızın dünyada yeniden kurulduğunu görürsünüz, acıyla, içinizde bazı şeyler o zaman biter ve garip artık hesabı sorulamayacak öfkeler yeşerir onun yerinde.
Sonra haketmeyen insanlara başkalarının hak etmiş olduğu gibi davrandığınız olur. Sanki o size hiç ihtiyacı yokmuş gibi gözüküp sizi tüketen adam gibi sanırsınız onu. Zaten ilişkiler hep bir "gibi"likleri normal sanmayla fiyaskolaşıyor.O adamı da yok yere incittiğinizi fark ettiğinizde "kendime kalmamışım " diyorsunuz işte. Özgün eylemlerden ve tepkilerden yoksun kalmış, birilerini bazen de kendinizi başkaları sanmış...
"hazmedemem ben böyle severken huzuru yitirmeler"....sanırım şarkıcı pek amaçlamamış ama bence bu söz işte tam bu noktaya değiniyor. kalkıp hiç değmeyecek geçmişler için değerli bir huzuru yitirme korkusunda yaşamak, hiç fark etmeden.. Hazmedilmemeli zaten...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder