Uzun zamandır kusmak istiyorum.
Bir türlü olmuyor.
Aniden, beklenmedik bir yerde artık daha fazla yiyemeyecek gibi midem bulanıyor, kusamıyorum.
Garip bir his bu. Bir şey yokken gelen mide bulantısı.
Bir şeyin içinde yerleşmediğini biliyorsun, hazmedemiyorsun. Ama o an mideni bulandıran şey de yaşadığın şeyle alakalı değil gibi.
Saçlar.
İşte bunu saçlar yapıyor.
İncecik tek başına görünmez gibi.
Bir elektrik süpürgesinin borusuna takılmış. Torbası tam dolmamış ağzında da bir şey yok.
Ne bir gazoz kapağı ne bir bozuk para... Tertemiz. Çekmiyor ama işte çekmiyor.
Çünkü borunun tam ortasında tozla karışmış öbek öbek saçlar.
Gücünü anlaması zor bir şey saçlar...
Tek teli ile ne aldatma hikayelerinde dönüm noktası olmuş.
Bazen ise efsanevi olmuş, Galadriel'in saçlar gibi eski dünyanın ışığını kendinde barındıran tek şey olması.
Hem taraklar da tılsımlı olur derler,
başkasının tarağı ile saçınızı taramayın.
Yerlerdeyken böyle olmuyor.
Ceset gibi mi oluyor, murdar mı oluyor orası meçhul.
Belki bu yüzden anlaması zor, boğazdaki geçişin kapandığını artık gidilemeyeceğini, sorunun aslında ne olduğunu.
İçinde şöyle şarkılar söylüyorsun
"ben olsam almam beni, adamdan saymam beni..."
Işıldayan bir şeyle lanetlenmiş olmak gibi belki, kusmak istiyorsun ama neyi?
